Tyrannosaurus rex

Ból palców, porozcinane opuszki, dziura w bucie i droga legenda na koncie. To bilans minionego weekendu :]

Podczas prób w czerwcu, fot. Maciek Ostrowski

Moja znajomość z Tyranem przerodziła się w całkiem ciekawą przygodę z dramatycznym finiszem i szczęśliwym zakończeniem. Jeszcze rok temu wmawiałem sobie, że nigdy nie zrobię tej mitycznej płytki. Bo za krótka, bo trzeba zapinać, bo nie złapię „wkrętki”. Co więcej, po pierwszej wstawce w maju tego roku nie zmieniłem jakoś specjalnie zdania, przynajmniej w kwestii długości i zapinania, bo wkrętkę oczywiście złapałem ;]. Potem poszło już z górki. Po paru próbach byłem w stanie przechodzić drogę z jednym blokiem, ale wciąż bez najtrudniejszego ruchu. Po ok. 8 wstawkach, rozłożonych ze względu na pękającą skórę na 4dni, zacząłem też kleić najtrudniejszy ruch ze słynnych robinhoodków. I w momencie, gdy droga była już na wyciągniecie ręki, gdzieś w Smoleniu, na jakiejś drodze, strzeliło mi coś w palcu…

Lekko rozmazane zdjęcie z przejścia, fot. Mateusz Czempiel

Na miejsce wróciłem 3tygodnie temu, nieśmiało przypominając sobie patenty i testując odzwyczajone od wapienia palce. Dwie próby i „zobaczymy co będzie za tydzień”. Tydzień później było już całkiem dobrze, ale to jeszcze nie to. Znów dwie próby i „za tydzień a muerte”.

I już z legendą na koncie :]

A w ten weekend? Gdyby któryś z pogromców Tyrana oglądał moje wstawki to pewnie parskał by śmiechem. W pierwszej próbie spadam za cruxem siedem ruchów przed stanem kompletnie tracąc czucie w zmarzniętych palcach. Zjeżdżam, łapię oddech, przewiązuję się i uderzam ponownie, tym razem spadam 4 ruchy od stanu (teraz się śmiejecie ;] ) i nawet nie wiem czemu. Kolejna próba to już nie to. Pakuję się i stwierdzam, ze ten jeden raz zaryzykuję wstawki 2dni pod rząd. W niedziele warun idealny, 9stopni i lampa. Podczas rozgrzewki stwierdzam, że skóra nie wytrzyma nawet jednej próby. Plastruję więc kluczowy opuszek, a plaster ściągam zębami dopiero przed robinhoodkami. Plecki, plecki, wstawienie nóg. Utrzymuję dwójkę, przejście nogami i spokojnie sięgam do wpinkowej krawądki. Tym razem się nie poddam, magnezjując na każdym ruchu, lekko drżąc mijam miejsce gdzie wczoraj spadłem. Wpinam się do łańcucha i kończę drogę wyjściem na pik. Zrobione, mam ochotę zjechać i przejsć ją jeszcze raz . Droga legenda. VI.7. Idealny prezent na urodziny.